Rana, 9. Klasse
Es fällt mir zunehmend schwer, mich selbst, meine Mitmenschen, meine Umgebung und meine
Gedanken zu verstehen. Manchmal denke ich, dass ich die Realität nicht mehr begreifen kann.
Manchmal frage ich mich, was Verstehen überhaupt ist?
Doch meine Antwort darauf ist nichts als Stille. Ich habe so viel nachgedacht, dass ich glaube, nicht mehr klar denken zu können, aber ich denke, dass meine Gedanken ein wenig Abstand von dieser lebhaften, lauten und aufregenden Welt brauchen, um einen Moment lang sie selbst zu sein, ihre Masken abzulegen, zu atmen und sich auszudrücken, wie es ihrem Wesen entspricht.
Vielleicht fragen Sie sich jetzt, trägst du Masken auf deine Gedanken, wenn du in der Gesellschaft bist? Ich denke, ja. Nicht nur unsere Gedanken tragen Masken, sondern auch ihre Formen verändern sich.
Aber lass uns zum Thema Masken zurückkehren.
Vielleicht sind es gerade diese Masken, die unsere Gedanken daran hindern, echt zu sein. In jedem Moment der Interaktion mit anderen versuchen unsere Gedanken, sich so zu stylen, wie es die Gedanken anderer tun, um akzeptiert zu werden, passend zu erscheinen und gemocht zu werden. Wenn unsere Gedanken sich schmücken und Masken tragen, vergessen sie, wer sie wirklich sind. Du vergisst, wie sie waren. Du vergisst ihr Gesicht und kannst sie nicht mehr erkennen.
Können wir jedoch sagen, dass die Gedanken, die durch andere in unserem Geist entstandenbsind, zu uns gehören? Oder sind sie zu fremden Wesen geworden, die nicht mehr das ursprüngliche Wesen unserer Gedanken repräsentieren? Vielleicht ist das Verständnis für uns selbst und unsere Gedanken nur möglich, wenn wir den Mut haben, uns von der Gesellschaft und den Menschen zu distanzieren und uns in der Stille mit uns selbst auseinanderzusetzen.
Aber schau, wenn wir uns von der Gesellschaft und den Menschen distanzieren, können wir dann wirklich die Wahrheit über unseren eigenen Geist erreichen und unsere Gedanken verstehen? Vielleicht ist diese Stille nur eine weitere Maske, ein sanfter Betrug, der uns glauben lässt, dass unsere Gedanken maskenlos sind und ihr wahres Wesen haben. Doch wenn wir aus der Ferne auf dieses Thema schauen, gibt es überhaupt eine Wahrheit, die wir entdecken können, oder werden wir immer in diesem Kreislauf der Masken gefangen bleiben? Vielleicht ist der Versuch, die Realität und die Wahrheit zu erreichen, nur eine neue Schicht von komplexeren Masken, die wir unseren Gedanken hinzufügen, und wir werden niemals in der Lage sein, unsere Gedanken zu verstehen. Sollten wir in diesem Fall diese Suche aufgeben? Sollten wir aufhören zu denken? Ich weiß es nicht.
Rana hat ihr Text zuerst in Farsi geschrieben, dann auf Deutsch:
برایم دیگر سخت است که درک کنم، خودم را و اطرافیانم را و محیط ام را و افکارم را. بعضی اوقات فکر می کنم دیگر نمی توانم
واقعیت را درک کنم. بعضی اوقات از خودم می پرسم اصلا درک کردن چیست؟ ولی جوابم به جز سکوت و هیچ چیزی دیگری
نیست. از بس فکر کرده ام فکر می کنم دیگر نمی توانم درست فکر کنم اما فکر می کنم که که افکارم نیاز دارند تا کمی از این
دنیای پر جنب و جوش و پرسروصدا و پر شور و هیجان زندگی فاصله بگیرند تا لحظه ای بتوانند مثل خودشان باشد و نقاب های
شان را کنار بگذارند و نفس بکشند و غوغا کنند همانگونه که ذات آنهاست.
شاید حالا از خودتان بپرسید، مگر تو به افکارت نقاب می زنی وقتی در جامعه هستی؟ من فکر می کنم، آری. نه تنها افکار مان
به رویشان نقاب می زنند بلکه اشکال شان نیز تغییر میابد. اما دوباره برگردیم به نقاب، شاید همین نقاب ها هستند که افکار مان
را از واقعی بودن باز می دارند. در هر لحظه تعامل با دیگران، افکار ما در تلاش اند که تا خودشان را همانند افکار دیگران
آرایش کنند تا پذیرفته شوند، مناسب تلقی شوند و دوست داشته شوند. وقتی افکار ما خویش را آرایش و نقاب بر صورت می
نشانند، آنها خودشان را فراموش می کنند. تو فراموش می کنی که آنها چگونه بودند. چهره آنها را از یاد برده و دیگر نمی توانی
شناسایی شان کنی.
اما می توانیم بگوییم که آن افکاری که دیگران باعث وجود شان در ذهن ما شده متعلق به ماست؟ یا آنها به موجودات فضایی
تبدیل شده اند که دیگر به هیچ وجه نماینده ذات اصلی ما و افکار ما نیستند؟ شاید در آخر، درک واقعی خود و افکار مان زمانی
ممکن است که جرات کنیم از جامعه و انسان ها فاصله بگیریم و در سکوت با خودمان رو به رو شویم. اما نگاه کن، اگر حتا از
جامعه و انسان ها دوری کنیم و فاصله بگیریم، آیا واقعا می توانیم به حقیقت ذهن خودمان دست یابیم و افکار مان را درک کنیم؟
شاید این سکوت فقط یک نقاب دیگر است، یک فریب آرام که ما را به این باور می رساند که افکار مان بی نقاب هستند و ذات
اصلی خویش را دارند. اما اگر از دور به این موضوع نگاه کنیم، اصلا حقیقتی وجود دارد که بتوانیم آن را کشف کنیم، یا همیشه
در این چرخه نقاب ها گیر خواهیم ماند؟ شاید ای تلاش برای رسیدن به واقعیت و حقیقت، فقط لایه ی جدید از نقاب های پیچیده
تر به افکار کان بیافرازید و ما هرگز نتوانیم افکار مان را درک کنیم. در این صورت باید این جستجو را رها کنیم؟ باید دست
برداریم از فکر کردن؟ نمیدانم.
Titelbild: Ashley Batz, Unsplash
